ကဗ်ာကိုဖတ္ရတာ ရသတမ်ဳိးပဲ။ ကဗ်ာထဲက စကားလံုးကေလးေတြက ဘယ္စကားနဲ႔မွ မတူဘူး။ လွေနတာကုိး..။ “လ”လုိ႔ ႐ိုး႐ိုးေခၚတာ အသိသားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ “စန္း” တုိ႔ “ေသာ္တာ” တုိ႔ “ပုဏၰမီ” တုိ႔ … စတဲ့ ႂကြယ္၀တဲ့ စကားလံုးကေလးေတြ ၾကားရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဆန္းသစ္သြားသလုိလုိ။
“စန္းယုန္ပြင့္ငယ္
လမ္းႀကံဳသင့္လွ်င္ ညာညာမယ္သုိ႔
ခ်ာခ်ာလည္ မင့္ေမာင္႐ူးၿပီလုိ႔
တိမ္ဦး ေ၀ယန္စြန္းဆီက
တခြန္းသူ႔ကုိ ေျပာလုိက္ပါ
(စႏၵာရယ္) ေမာလွၿပီလုိ႔”
ဆုိတဲ့ “စာေရးေတာ္ႀကီး ဦးသာဇံ” ရဲ႕ ကဗ်ာကေလးကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ မ်က္ရည္၀ဲခ်င္သလုိလုိ၊ ရင္ဖုိခ်င္သလုိလုိ ခံစားရတယ္..။
စကားလံုးေတြက အနက္တူေပမယ့္ လွည့္စားတတ္တယ္။ ခံစားမႈကုိ ႏိႈးတတ္တယ္။ အာ႐ံုေတြကို တိမ္းၫြတ္ေစတတ္တယ္။ ကဗ်ာထဲမွာ ပၪၥလက္လို လွည့္လွည့္ျဖားျဖား ဖမ္းစားတတ္တဲ့ စကားလံုး ေလးေတြပါတယ္။
ဒီလုိဆုိေတာ့ ကဗ်ာေတြကုိ မဖတ္ဘဲကုိ မေနႏုိင္ဘူး။ စြဲလမ္းေနေတာ့တာပဲ။
“ေႏြမွာသစ္ရြက္ေတြေႂကြတယ္” ဆုိတဲ့ ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္း အနက္႐ိုးကုိ..
“ေလခ၊ ေျမသက္၊ စ်ာန္၀ိတက္သုိ႔
သစ္ရြက္ေရာ္ရီ၊ ဣႏၵနီ၀ယ္
သိဂႌတ၀က္၊ ဖက္၍ေဆးစံု
ျခယ္ေသာပံုသုိ႔၊ ရဂံုၿမိဳင္တြင္း
ေတာလံုး လင္းသား” … လုိ႔ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္က ဖြဲ႔ျပ၊ ႏြဲ႕ျပလုိက္ေတာ့ ႏွစ္သက္လို႔ မဆံုးႏိုင္ဘူး။
ၿငိတြယ္သြားတယ္။ သံေယာဇဥ္ဖြဲ႕မိသြားတယ္။ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို ျမင္ေယာင္သြားတယ္။ စိတ္ကုိရြက္ေႂကြေတြနဲ႔အတူ ေခၚေဆာင္သြားႏိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလွပတဲ့ ကဗ်ာပုိဒ္ကေလးဟာ ရင္ထဲက မထြက္ေတာ့ဘူးေပါ့။
က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ “သေျပညိဳ” ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးကုိ ဖတ္ရတယ္။ ေခါင္းအုံးေအာက္ထားၿပီး အျမတ္တႏုိးဖတ္ရတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေပါ့။ အားတုိင္း ခဏခဏ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဖတ္တုိင္း ၾကည္ႏူးတဲ့အရသာကုိ ခံစားရတယ္။ ခံစားရတုိင္း ျပန္ျပန္ဖတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကဗ်ာေလးေတြက ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ပ်ံ၀ဲေနတာေပါ့။
“ဆန္းစခါေႏြ
သာတေပါင္းမုိ႔၊ ညႇာေညာင္းေႂကြ
ေျပေျပေရာ႐ု
ျမအေသြး ေရႊေရးလုေတာ့
ရတုအညီ
ေျမသို႔သက္တဲ့ ေရာ္ရြက္ရီကုိ
ပလီပလာ၊ တီတာတာ
သည္ခါဓေလ့
ေႏြအကူး ေလ႐ူး ေ၀ွ႔ေတာ့
ေကြ႔ေကြ႕၀န္း၀ုိက္
ေရႊေၾကာင္ဖား ၿမီးဖ်ားလုိက္သုိ႔
ၿမိဳင္တုိက္စံုယံ ရြက္ေဟာင္းပ်ံေသာ္ …”
ဒီကဗ်ာပိုဒ္ကေလးကလဲ ႏွလံုးသားထဲမွာစြဲၿပီး ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ၀ဲေနေတာ့တာပဲ။
ကိုယ္နဲ႔မရင္းႏွီးတဲ့၊ သူစိမ္းျပင္ျပင္ျဖစ္ေနတဲ့ စကားလံုုးေတြ မပါဘူးလား။ ပါတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕တေလ ပါတာေပါ့။ “ေရာ႐ု”တုိ႔ “ရတု” တုိ႔၊ “ၿမိဳင္တိုက္စံုယံ” တုိ႔။
ဒါေပမဲ့ လူရင္း မိတ္ရင္းေတြနဲ႔ တသားတည္းေရာေနေတာ့ တခ်ဳိ႕စကားလံုုးေတြကုိ သူစိမ္းျပင္ျပင္လုိ႔ မထင္မိေတာ့ဘူး။ အသာတၾကည္ပဲ လက္ခံလိုက္ၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္။ ကဗ်ာသံုးစကားလံုးေတြအျဖစ္နဲ႔ တုိးလုိ႔ေတာင္ခ်စ္မိသြားတယ္။ အသံအေနအထား၊ အသံအစီအစဥ္ကလဲ ေခ်ာေမာေျပျပစ္၊ “ေရႊေၾကာင္ဖား ၿမီးဖ်ားလုိက္သုိ႔” ဆုိတဲ့ ေရာ္ရြက္ေႂကြဟန္ကုိႏိႈင္းတ့ဲ အႏိႈင္းစကားကလဲ အာ႐ံုထဲမွာ စြဲထင္ေနေလေတာ့ ဒီကဗ်ာပုိဒ္ကေလးကုိ မခ်စ္ဘဲ မေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္္မိေတာ့တယ္။
အုိ … ကဗ်ာဆုိတာ ႏွလံုးသားရဲ႕သံေယာဇဥ္ဖြဲ႕ရာ ရတနာတမ်ဳိးပါလား။
“တီတာတာ အမူပ်ဳိ႕ရန္ေကာ
ရီျပာျပာ သူတခ်ဳိ႕ငယ္က
ျမဴသလို ပံုဟန္ခ်ီ”
… ဆိုတဲ့ “တကၠသိုလ္ေမာင္သန္႔စင္” ရဲ႕ “ကဗ်ာ့ပန္းကံုး” ကဗ်ာကေလးလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။
ျဖစ္ႏုိင္တာပဲေလ။
စိတ္ဦးလွည့္ရာ ေႏြကဗ်ာေတြ ေတြးမိေနဆဲမွာပဲ အေနာက္ႏုိင္ငံမွာ ေႏြေႏွာင္းစ႐ႈခင္းကုိ ျမင္ေနရၿပီ။ မၾကာခင္ ေဆာင္းလာေတာ့မယ္။ ရြက္ေႂကြရာသီလာဖုိ႔ အရိပ္အေရာင္ ျပေနၿပီေလ။ ပင္လံုးကၽြတ္ ၀ါ၀င္းအိစက္ေနတဲ့ အရြက္ေတြ။ လွပါဘိျခင္း။ စာဖြဲ႕လုိ႔ေတာင္ ခံစားမႈႂကြင္းရစ္ႏုိင္ေသးငဲ့။
တခ်ဳိ႕က နီျမန္းေန။ အစိမ္ေရာင္ၾကားက အနီေရာင္။ အႏုအရင့္ အဆင့္ဆင့္။ ဘယ္လုိတင့္ေမာမွန္းမသိ။ လြင့္ေမ်ာစရာ။
လွအားပါရဲ႕။ ေႏြေႏွာင္းပန္းခ်ီ။
အနီေရာင္။ အနီေရာင္ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔သမုိင္းစဥ္မွာ “ေတာ္လွန္ေရး” ကုိ သတိရသည္ခ်ည္း။ အနီထဲက ၾကယ္ျဖဴပြင့္။
ကိုယ့္သမုိင္းနဲ႔ကုိယ္ေပါ့။ ဖက္ဆစ္ေတြကိုေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ မတ္လ။ မတ္လဆုိတာ ျမန္မာႏုိင္ငံအဖို႔ အေဟာင္းေႁခြတ့ဲ တေပါင္းေႏြ။
“ဒဂုန္တာရာ” က …
“အုိ … ႐ုတ္တရက္
မ်ဥ္းျဖဴစက္၍၊ ကြဲအက္ေၾကာင္းရာ
ဟ … ဟ … လာၿပီး
မိုးျပာကုိျဖတ္၊ ပတၱျမားရည္
စီးလည္အဟုန္၊ နီျမန္းကုန္သည္” … တဲ့။
ပတၱျမားရည္ေတြ မုိးေကာင္းကင္အက္ေၾကာင္းႀကီးက စီးက်လာတယ္။
အဲဒါလဲ ေႏြဖြဲ႕တခုပါပဲ။
ေသြးနဲ႔ေရးတဲ့ေႏြဖြဲ႕ကဗ်ာ။
လွႏိုင္ရန္ေကာေလ။ ။
လမင္း
0 comments:
Post a Comment