ဇာတ္ပြဲမွ လူရႊင္ေတာ္မ်ားပ်က္လုံးထုတ္သလိုပင္---
“ၾကြလာၾကေသာ ပရိသတ္ေတြထဲက လူႀကီးေတြကိုေဘးဖယ္ထားၿပီး လူငယ္ေတြကိုကန္ေတာ့လိုက္ပါ တယ္”
လူရႊင္ေတာ္တစ္ေယာက္က “ေဟ့ လူငယ္ငယ္ေတြေဘးဖယ္ထားၿပီးလူႀကီးေတြကိုကန္တာ့ ရမွာေလ မင္းဟာကမွားေနၿပီ ”
“ဟာ…မမွားပါဘူးကြာ လူႀကီးေတြက မင္းတို႔ ငါတို႔လိုဟာေတြ
ဘာမွျဖစ္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ လူငယ္ေတြက ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ႏိုင္ငံေက်ာ္
ကမၻာေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ ႀကီးေတြ ရဟႏၱာျဖစ္မလား၊ ဘုန္းၾကီးျဖစ္မလား၊
ဆရာေတာ္ႀကီးေတြျဖစ္မလားမသိဘူး ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳကန္ေတာ့ထားတာ”
လူရႊင္ေတာ္မ်ားရဲပ်က္လုံးဟာ ရယ္စရာလို႔ထင္ေပမ့ဲ
တကယ္တမ္းေတြးၾကည့္ရင္ လူငယ္ရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ အေရးႀကီးေၾကာင္းကို
တင္ျပသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လူငယ္တို႔ကို ေနာင္တစ္ေခတ္၏
တိုင္ျပည္ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟု ဆိုႏိုင္ပါေသးသည္။ သို႔ေပျငားလည္း
ဘာကိုမွမလုပ္ဘဲေနလွ်င္ ဘာမွ်ပင္ ျဖစ္လာမည္မဟုတ္ေပ။
လူ႔ရြာေလာက လူ႔ဘ၀ကိုေရာက္ရွိေနၾကေသာ လူသားတိုင္းသည္ အိုရ၊
နာရ၊ ေသၾကရေပ ဦးမည္။ မအိုမနာေသခင္ေလးမွာ ကိုယ့္လူမ်ဳိး၊
ကိုယ့္ဘာသာ၊ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္သမိုင္းေၾကာင္း ေကာင္းေအာင္
ငါဘာေတြလုပ္ေဆာင္ေပးရမလဲဆိုတာ ႀကိဳတင္ေတြး ေတာကာ ျပင္ဆင္ထားရပါမည္။
အတၱဟိတ(မိမိအက်ဳိး)၊ ပရဟိတ(သူတစ္ပါးရဲ႕အက်ဳိး)ေတြ
ဘယ္ေလာက္လုပ္ေဆာင္ ၿပီးၿပီလည္းဆိုတာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို အာမနာတမ္း
ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္ၾကည့္ပါ။ ဘာတစ္ခုမွ် မလုပ္ေဆာင္ ရေသးပါကလည္း ငါဟာလူမ်ဳိးဘာသာ
သာသနာအတြက္ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခ့ဲေပမ့ဲ ငါ့အတြက္ေၾကာင့္ လူမ်ဳိးဘာသာ သာသနာဟာ
မထိခိုက္ေစရဘူးဆိုတ့ဲ စိတ္ဓာတ္ျမင့္ျမင့္မားမား ေမြးၿမဴရပါမယ္။
အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ ႏိုင္ငံျခားကိုအတုအေယာင္လိုက္ၿပီး နားကပ္ေတြပန္
ဆံပင္အရွည္ေတြ ထားေနၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို အားက်ၿပီး
ကိုယ္၀န္ေတြပင္ေဆာင္ၾကဦး မလား မသိေပ။(၂)
လူတစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ေန႔တာကုန္ဆုံးခ်ိန္ကို
ျဖတ္ေက်ာ္တိုင္းမွာ (၁) ကုသိုလ္ရ ရမယ္၊ (၂) ပညာရရမယ္၊ (၃) ဥစၥာရရမယ္
ဒီသုံးခ်က္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ရခ့ဲလွ်င္ တစ္ေန႔တာအတြက္
ကုန္ဆုံးျခင္းအက်ဳိးရွိႏိုင္ပါေသးသည္။
ဒီသုံးခုထဲက ဘာတခုမွမရခ့ဲလွ်င္
တစ္ေန႔တာကုန္ဆုံးျခင္းအတြက္ နစ္နာဖြယ္သာရွိ ပါေတာ့သည္။
မိမိအနာဂါတ္ေကာင္းစားဖို႔အတြက္ ကလ်ာဏမိတၱဆိုတ့ဲ မိတ္ေဆြေကာင္းလည္း
ရွိဖို႔လိုပါေသးသည္။မိတ္ေဆြေကာင္းမရွိလွ်င္ မိမိရဲ႕ဘ၀ဟာ မသာယာႏိုင္ေတာ့ပါ။
ပါပမိတၱဆိုတ့ဲ မိတ္ေဆြယုတ္မ်ားႏွင့္တြဲမိ၍
လူငယ္အမ်ားတို႔သည္ ယာမ၊ ေဖၚျမဴလာ၊ ဖိုးဘိန္းစေသာ မူးယစ္ေဆး၀ါးမ်ားကို
အနည္းႏွင့္အမ်ား သုံးစြဲေနၾကသူေပါမ်ားလွပါသည္။ ဒါႏွင့္ပတ္သက္၍
ဆရာႀကီးဦးေအာင္သင္း စာေပေဟာေျပာပြဲအေခြထဲမွ သူ႔ကိုယ္ေတြ႔ေလးကို
တင္ျပေပးခ်င္ပါေသးသည္။
ဦးေအာင္သင္းငယ္စဥ္က အေပါင္းအသင္းေကာင္း၍
ဘိန္းခန္းသြားဖူးခ့ဲသည္။ ဘိန္းေရာင္း တ့ဲသူက “ေဟ့ေကာင္
မင္းဦးညီေလးသားမဟုတ္လား သြား….ငါဘိန္းေရာင္းေနေပမ့ဲ သစၥာရွိတယ္
ဘိန္းစြဲေနတ့ဲသူကိုဒါေရာင္းတာ မင္းတို႔လိုမစြဲေသးတ့ဲလူဆို ေရာင္းတာမဟုတ္ဘူး
မင္းေသျခာ မွတ္ထား ဘိန္းဆိုတာ ဘုရားရွဴရင္ေတာင္ စြဲတယ္ ” ဆိုၿပီး
ေမာင္းထုတ္ခ့ဲပါသည္။
ဒီစကားဟာရိုင္းတယ္ထင္ရေပမ့ဲ တကယ္တမ္းေတြးၾကည့္ေတာ့
မူးယစ္ေဆးစြဲမိရင္ တကယ္ ျဖတ္ရခက္တာဆိုကို သိျမင္လာေအာင္
ေျပာထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“ဗီဇမဆိုး ၀န္းက်င္ဆိုးေၾကာင့္ ဆိုးမိုက္ပါသည္
ငါသည္ဆိုးေလာ ၀န္းက်င္ေလာ” ဤစာပိုဒ္ ေလးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လွပါသည္။
သူ႔ရဲပင္ကိုယ္ဗီဇကမဆိုးပါ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ ဆိုးမိသြားရ ပါသည္။
ငါဘဲဆိုးလို႔လား ပတ္၀န္က်င္ေၾကာင့္ဘဲလား ဟုဆိုထားပါသည္။ အေျဖကရွိေနတာပဲ
သူကိုယ္ႏွဳိက္မွ ဆုိးတ့ဲဗီဇကိုႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိ၍ ဆိုးျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ပတ္၀န္းက်င္းကို အျပစ္ပုံခ်လို႔မ ရပါ။
သူငယ္ခ်င္းေတြက ငါ့ကိုခင္ရင္ အရက္တစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္
ဒီေဆးလိပ္ေလးကို ေသာက္ပါဆိုလာရင္ ကိုယ္ေသာက္ခ်င္မွျဖစ္တာ
ကိုယ့္မွာျငင္းပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္လုိ႔ေသာက္ တာ သူငယ္ခ်င္းကို
ခင္လို႔ေသာက္တာဆိုတာက အေၾကာင္းျပခ်က္ပါ။
အရက္မဟုတ္ပဲ အဆိပ္ကို ငါ့ခင္ရင္ေသာက္ ဆိုရင္ေကာေသာက္မွာလားဆိုတာ မိမိကုိယ္ ကိုေမးၾကည့္ပါ။
ေနာက္ၿပီး ဆရာေကာင္းဆိုတာလဲရွိရမယ္။ ေကာင္းတ့ဲဆရာရွိသလို
ဆိုးတ့ဲဆရာလည္းရွိ တာပဲ အဇာတသတ္မင္းေတာင္ ေဒ၀ဒတ္ကို ဆရာတင္မွားလို႔
ဖခင္သတ္တ့ဲထိေတာင္ သမိုင္းေၾကာင္း မလွျဖစ္ခ့ဲရေသးသည္။ ဆရာေကာင္းႏွင့္
မေတြ႕ခ့ဲရရင္ မိမိဘ၀သမိုင္းေၾကာင္းဟာလည္း အဇာတသတ္မင္းလိုပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။
ဆရာေကာင္းႏွင့္ေတြ႕ဆုံၿပီး ဆရာေတြရဲေျပာဆိုဆုံးမမႈကို
လိုက္နာျခင္းဟာလည္း အနာဂါတ္ေကာင္းစားေရးထဲမွာပါပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္တုန္းက ေကသိအမည္ရတ့ဲ ျမင္းဆရာကို
ဘုရားရွင္ေမးခ့ဲဘူးတယ္။
“ေကသိျမင္းဆရာ သင့္ျမင္းေတြကို ဘယ္လိုဆုံးမသလဲ”
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အေမးကို ေကသိျမင္းဆရာႀကီးက ---
“အရွင္ေဂါတမ ကၽြႏ္ုပ္ရဲျမင္းေတြကို အႏုနည္း၊ အၾကမ္းနည္း မၾကမ္းမႏုနည္းေတြနဲ႔သင့္ သလုိဆုံးမပါတယ္”
“ျမင္းဆရာ ဆုံးမလို႔မရတ့ဲျမင္းကို ဘယ္လိုလုပ္ပါသလဲ”
“အရွင္ဘုရား ဆုံးမလို႔မရတ့ဲဲျမင္းကို
ကၽြႏု္ပ္သတ္စားပါတယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဆရာသိကၡာ
ဆရာနာမည္ပ်က္မွာစိုးလို႔ပါ”ဆိုၿပီး ျမင္ဆရာကေျဖတယ္။
တစ္ခါ ျမင္းဆရာကျမတ္စြာဘုရားကိုေမးတယ္ ။
“အရွင္ေဂါတမရဲ႕ တပည့္ရဟန္းေတြကိုေကာ ဘယ္လိုဆုံးမပါသလဲ”
“ျမင္းဆရာ ငါဘုရားလဲ သုစရုိက္နဲ႔ေကာင္းက်ဳိး၊
ဒုစရိုက္နဲ႔မေကာင္းက်ဳိး၊ လူနတ္သုဂတိ၊ အပါယ္ေလးပါး ဒုဂၢတိေတြျပလို႔ အၾကမ္း၊
အႏုု၊ မၾကမ္းမႏုေတြနဲ႔ ဆုံးမတယ္”
“အရွင္ေဂါတမ ဆုံးမလို႔မရတ့ဲတပည့္ရဟန္းေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ပါသလဲ”
“ေကသိျမင္းဆရာ ဆုံးမလို႔မရတ့ဲ တပည့္ရဟန္းေတြကို ငါလည္းသတ္စားလိုက္တာပဲ”
လို႔ဘုရားရွင္ေျဖေတာ္မူတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ျမင္းဆရာလို
အသားကိုစားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆုံးမလို႔မရ ေတာ့တ့ဲအတြက္ ဥေပကၡာျပဳထားၿပီး
စြန္႔ပယ္ထားျခင္းကို ေျပာတာပါ။ အ့ဲဒီလိုပါပဲ ဆရာေတြရဲ႕ စြန္႔ပစ္ျခင္းခံရရင္
ေလာက သံသသရာႀကီးပြါးတိုးတက္မႈ မရေတာ့တ့ဲအတြက္ အသတ္ ခံရတာ၊
ေသသြားတာနဲ႔အတူတူပါပဲ။
တပည့္(၇)မ်ဳိး
ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ဆုံးမထားတ့ဲ (၁)တ-ပည့္၊ (၂)-တုပည့္၊ (၃)
တင္းပည့္၊ (၄) တိုက္ပည့္၊ (၅) တပ့ဲ၊ (၆) အိုးလည္းမထူပည့္၊
(၇)ပဲေကာ္ႏွဳက္ေရြးပည့္၊ ဆိုၿပီး တပည့္(၇)မ်ဳိးရွိတယ္။
၁။ တ-ပည့္ဆိုတာက အေနအထိုင္အေျပာအဆို အစခပ္သိမ္း လိမၼာေရးျခားရွိလုိ႔ ဆရာေတြ တမ္းတေနရတ့ဲ တ-ပည့္လို႔ေခၚတ့ဲတပည့္။
၂။ တုပည့္ဆိုတာက ဆရာေတြေျပာဆို ဆုံးမတာေတြကို မလိုက္နာဘဲ ဆရာေတြကိုအံတုတ့ဲ တပည့္ကို တုပည့္လို႔ေခၚတယ္။
၃။ တင္းပည့္ဆိုတာက ဆရာေတြရဲ႕အတင္းေတြကို ေျပာေျပာေနတ့ဲ တပည့္ေတြကိုတင္းပည့္ လို႔ေခၚတယ္။
၄။ တိုက္ပည့္ဆိုတာက ဆရာေတြနဲ႔လမ္းမွာေတြ႕ရင္ ဖယ္ေပးရေကာင္းမွန္းမသိ ဆရာကိုတိုက္ သြားတ့ဲတပည့္ကိုတိုက္ပည့္လို႔ေခၚတယ္။
၅။ တပ့ဲဆိုတာက ဆရာသမားေတြကို အရြဲ႕တ့ဲတပည့္ကိုေခၚတယ္။
၆။ အိုးလည္းမထူပည့္ဆိုတာ ပ်င္းတ့ဲတပည့္ေတြ၊
ဆရာေတြရဲ႕ေ၀ယ်ာ၀စၥကိုမလုပ္ခ်င္၊ ဆရာေတြ ရဲ႕ေရွ႕မွာ အိုး
အုတ္အစရွိတ့ဲအရာမ်ား အျမင္မေတာ္တာေတြကို ေဘးဖယ္ရမွန္းမသိတ့ဲ
တပည့္ေတြကိုဆိုတာပါ။
၇။ ပဲေကာ္ႏွိဳက္ေရြးပ့ဲဆိုတာ ဆရာသမားေတြနဲ႔
ထမင္းအတူစားတ့ဲအခါမွာ ဆရာေတြကိုဦးခ်ၿပီး ထမင္းမစားဘဲ
မိမိႀကိဳက္တာေရြးစားတ့ဲ တပည့္ကိုဆိုတာပါ။
အ့ဲဒီတပည့္(၇)မ်ိဳးမွာ နံပတ္(၁) တ-ပည့္ဆိုတ့ဲ ဆရာသမားေတြတမ္းတရတ့ဲ တပည့္ေတြသာ
လွ်င္ အနာဂါတ္ဇာနည္ေကာင္းမ်ားျဖစ္ေပလိမ့္မည္။အနာဂါတ္ ဇာနည္းေကာင္းမ်ားအတြက္
ထားရွိရမည့္စိတ္ဓာတ္(၂)မ်ဳိးရွိတယ္၊ အ့ဲဒါေတြက ဘုရားအေလာင္းစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ရဟႏၱာစိတ္ဓာတ္ဆို
တာပါပဲ။
ဘုရားအေလာင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ ေကာင္းက်ဳိးကိုမၾကည့္ဘူး၊ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္သာ
ၾကည့္တယ္။ ဘုရာအေလာင္းဟာ ငါသံသရာကလြတ္ေျမာက္ႏိုင္သလို ငါ့နည္းတူ သတၱ၀ါအမ်ား
လည္းသံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေစရမယ္ဆိုတ့ဲ အဓိ႒ာန္ခ်က္အတုိင္း တိရစၦာန္ျဖစ္တ့ဲဘ၀မွာပင္
သတၱ၀ါအမ်ားကို ကယ္တင္ႏိုင္ခ့ဲပါတယ္။
ရဟႏၱာေတြကေတာ့ မိမိတစ္ပါးတည္းသာ သံသရာကလြတ္ဖို႔က်င့္ႀကံအားထုတ္ထုတ္ၾက
တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ လူငယ္အမ်ားေတြဟာလည္း မိမိရဲ႕လူမ်ဳိးႏွင့္ တိုင္းျပည္တခုလုံးကိုေကာင္း
ေအာင္မလုပ္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ မိမိႏွင့္နီးစပ္ရာပတ္၀န္းက်င္ေလးကို သာယာဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ ဘုရားေလာင္း
စိတ္ဓာတ္ေမြးၿပီး လုပ္ႏိုင္ခ့ဲရင္ အနာဂါတ္ဇာနည္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ပီသပါလိမ့္မည္။
ေနာင္တဆိုတာ မ်က္ရည္၊ ေသြး၊ ေခၽြးတို႔ကိုစေတးၿပီးမွရတတ္တာ၊ ေနာက္ၿပီးမိမိအမွားကို
အခ်ိန္မွီ ျပဳျပင္ႏိုင္သူအတြက္ ေနာင္တဆိုတာမရွိသက့ဲသို႔ မိမိမွားထားေသာ အမွားေတြကို အခ်ိန္အမီ
ျပဳျပင္ၿပီး မိမိဘ၀တစ္သက္တာ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အခ်ိန္က်မွ ငါဟာ
ငါ့လူမ်ဳိး၊ ငါ့ႏိုင္ငံ၊ ငါ့ဘာသာ သာသနာအတြက္ ဘာတစ္ခုမွ
ေကာင္းက်ဳိးမလုပ္ခ့ဲရေလျခင္းဟု ေနာင္တမရမိေလေအာင္ မိမိအမွား ေတြကို
ျပင္ဆင္ၿပီး ေနာင္အနာဂါတ္ရဲ႕ ဇာနည္ေကာင္းမ်ားျဖစ္ေအာင္
ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
၂၀၁၀-၂၀၁၁ ပညာသင္ႏွစ္ မိုးညွင္းဒီဂရီေကာလိပ္မဂၢဇင္းတြင္ ေဖၚျပၿပီး ေဆာင္းပါး။
လမင္း
0 comments:
Post a Comment