ေပၚဦးရယ္၊ ငါတို႔ အိမ္နိမ့္စံ ဘ၀တုန္းကလို ပံုျပင္ကေလး ဘာေလးေျပာၿပီး
ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ စမ္းပါဦးဟယ္ ”
တစ္ေန႔သ၌ မိဘုရားေခါင္ႀကီးရဲ႕ အေဆာင္ေတာ္မွ မင္းတရားႀကီးစံျမန္းေနတုန္း
ဦးေပၚဦးကို အေခၚလႊတ္ၿပီး ေရာက္လာခ်ိန္မွာ မိဖုရားေခါင္ႀကီးက အမိန္႔ေတာ္ရွိတာ
ျဖစ္ေပတယ္။
(ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္ေတြအေနနဲ႔ မင္းမျဖစ္မီ မိဘုရားမျဖစ္မီကာလကုိ
အိမ္နိမ့္စံလို႔ ေခၚတယ္)။
…အမတ္ႀကီးဦးေပၚဦးက ရိုေသစြာ လက္ယွက္ၿပီး…
“ မယ္ဖုရားေခၚေတာ္မူလို႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး အခစား၀င္ဖို႔ အလာလမ္းမွာ
၀က္ကေလးႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ၀က္လင္မယား ႏွစ္ေကာင္ အူလ်ားဖားလ်ား ေျပးလာၾကတာ
ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္ဖုရား…” လို႔ စိတ္၀င္စားဖြယ္ အစခ်ီလိုက္တယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ဓါးႀကီးကိုင္ေျမွာက္ၿပီး
၀က္ေတြေနာက္က ေျပးလိုက္လာတာ ေတြ႔ရတယ္ ဘုရာ့၊ ဒါနဲ႔ မီလုမီခင္မွာ
ေနာက္ဆံုးက ၀က္ကေလးကို ဓားနဲ႔ပိုင္းဖို႔ အားယူေနတုန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးက …
“ ဟဲ့…..ဟဲ့…..ေမာင္မင္း၊ ဘာျပဳလို႔ သူတစ္ပါး အသက္ကို မညွာမတာ လုပ္ရသတုန္း…”
ဆီးေမးတဲ့အခါ အဲဒီလူက…
“ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးရဲ႕ စိုက္ခင္း ပ်ဳိးခင္းေတြကို ဒီ၀က္ေတြ မၾကာခဏ
လာလာဖ်က္ဆီးတာ မ်ားၿပီဘုရား၊ ဒါေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ အခုလိုလုပ္မိတာပါ
အမတ္ႀကီးရယ္လို႔ ေျဖပါတယ္ဘုရား…”
“ ေအးကြယ္၊ သနားပါတယ္ကြယ္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ခြင့္လြတ္လိုက္ပါ…”
“ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ေဖ်ာင္းဖ်၊ နားခ်လို႔ ၿခံသမား ျပန္လွည့္အသြားမွာ
၀က္ကေလးတစ္ေကာင္က စကားေျပာတယ္ ဘုရား…”
…ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ ၀က္က စကားေျပာတယ္ဆိုတဲ့အတြက္
စိတ္၀င္စားဖြယ္ပါပဲ။
“ ၀က္ကေလး ေျပာပံုက ဒီလိုပါဘုရား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအမိသားအဖငါးေယာက္ဟာ
ဘဘႀကီးသာ မကယ္ရင္ ေသၿပီဗ်ာလို႔ ေျပာပါတယ္ဘုရား…”
…ဒီအခါ မိဘုရားႀကီးက ၾကားျဖတ္ၿပီး ၀င္ေမးၿပီေလ။
“ ဟဲ့…ေနပါဦး၊ နင္ေျပာတာ ၀က္ကေလးႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ၀က္လင္မယားလို႔
ဆိုတယ္မဟုတ္လား၊ ေလးေကာင္ေပါ့”
“ မွန္ပါ မယ္ဖုရား၊ ၀က္ကေလးကေတာ့ အဲဒီအတိုင္းပဲ ေျပာပါတယ္ဖုရား…”
…မိဖုရားႀကီးခမ်ာ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္သြားၿပီးမွ ဓားနဲ႔ ပိုင္းလိုက္တုန္းက
ထက္ပိုင္းျပတ္သြားလို႔မ်ား ငါးေကာင္လို႔ ေျပာေရာ့ သလားဟဲ့လို႔ ေမးေတာ္မူတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ဟန္႔တားလိုက္တဲ့အတြက္ ဘယ္၀က္ကေလးကိုမွ် ဓားခ်က္မထိပါဘုရား…”
“ ဟယ္…နင့္စကား နားေထြးရပါဘိ၊ ရွင္းရွင္း တင္စမ္းပါဟယ္”
…ဒါေပမယ့္ ဦးေပၚဦးကေတာ့ ေ၀့လည္ေခ်ာင္ပတ္ လုပ္ေနဆဲပါပဲ။
“ မွန္လွပါ၊ ၀က္ကေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအမိငါးေကာင္လို႔ ေျပာထားတာ
အမွန္ပါဘုရား…”
“ ဒါျဖင့္ နင့္မ်က္စိနဲ႔ေကာ ဘယ္ေလာက္ျမင္သတုန္း”
“ ေလးေကာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား…”
“ ဟယ္…ေပၚဦးရယ္၊ နင့္စကား ရွဳပ္လွပါဘိ၊ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္
၀က္ေလးေကာင္က ငါးေကာင္ျဖစ္သြားရတာလဲ”
“ အဲဒါမွာေတာ့ မယ္ဖုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ္မူပါဘုရား…”
…မိဖုရားႀကီး စဥ္းစားၾကည့္ေတာ္မူရၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားလို႔
မရတဲ့အတြက္…
“ နင့္ပေဟဠိကို နင္ပဲ ေျဖစမ္းပါဟယ္” ဆိုၿပီး ပန္းေပးေတာ္မူ လိုက္ရတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဦးေပၚဦးက လက္အုပ္ခ်ီလိုက္တယ္။
“ မွန္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးျမင္တာ ေလးေကာင္ အမွန္ျဖစ္သလို ၀က္ကေလးက
ငါးေကာင္လို႔ေျပာတာလည္း အမွန္ပါပဲဘုရာ့၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရသလဲဆိုေတာ့
၀က္ကေလးဟာ ေက်ာင္းမေနရေသးေတာ့ ဘယ္မွာ ဂဏန္းသခ်ၤာတတ္ပါ့မလဲ
ဘုရား၊ တစ္ ႏွစ္ သံုး ေလး မွန္ေအာင္ မေရတတ္လို႔ ဒီလိုျဖစ္တာပါဘုရား…”
…မင္းတရားႀကီးက နားေထာင္ေနရာက ရယ္တယ္။
ေပၚဦးတို႔ လုပ္လုိက္မွျဖင့္ ငါေတာင္ မ်က္စိလည္သြားသဟ၊ ေခြးမသားရ
“ မွန္လွပါ၊ မယ္ဘုရားကို ေပ်ာ္ေတာ္ ဆက္တာပါဘုရား…”
ဦးေပၚဦးရဲ႕ အေလွ်ာက္အထား ဒီစကားကို ၾကားရေတာ့မွပဲ
မိဖုရားႀကီးခမ်ာ ၿပံဳးေတာ္မူႏိုင္ေတာ့တာကိုး
ေပ်ာ္ရြင္နူိင္ပါေစ
လမင္း
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment